Van de week moest de auto voor een beurt naar een obscuur bedrijvenpark. Achter een sjieke showroom bevond zich de service afwerkplek en daar weer achter zat ie: een originele Armeense barbier. Omdat we wel van een risicootje houden besloten we naar binnen te gaan bij deze meneer. We kwamen in een rommelig kamertje dat voor het laatst was schoongemaakt door zijn vrouw waarvan ie 13 jaar geleden was gescheiden. Op de grond lagen gekrulde witte plukken haar die waarschijnlijk van een andere oude meneer waren geweest. Of van een hond.Ik ging zitten en de uiterst vriendelijke Armeniër zette zijn verroeste schaar in mijn dikke haar terwijl hij uitbundig begon te vragen hoelang we al getrouwd waren en hoeveel kinderen we al hadden. “…well maybe next year!” riep de man met uitgesproken porum terwijl zijn gouden kettinkje er vrolijk op los bungelde.
Het gesprek ging vervolgens over de Armeense genocide en zijn familie in Amsterdam. Omdat wij ook “from Emsterdem“ (neeee Rotterdem!) waren, moesten we beslist zijn bakkie Armeense koffie proberen waarin je lepeltje rechtop bleef staan (letterlijk, van de drab) en kreeg Ray een Armeense sigaret die naar droge stro smaakte. Met tranen in onze ogen namen we afscheid.
