Vorig jaar waren we getuige van de finish, dit jaar de start. De barre weersomstandigheden in The Bass Strait hebben al vijftien boten doen afvallen en twee bemanningsleden overboord doen vallen. Gaat de Wild Oats bemanning als eerste aan het Tasmaanse bier? http://rolexsydneyhobart.com/default.asp
Vier dagen liveaboard in het noordelijk Great Barrier Reef levert leuke plaatjes op. De haaien voeren is sensationeel maar de echte hoogtepunten waren de prachtige ongerepte koraallandschappen en de diversiteit van de vissen, ook de hele kleintjes.
De meeste Australiers trekken een vies gezicht als je over possums praat (zelfs in het Manly Environment Center). Ze beschouwen de beestjes als ratten. Wij niet. Een favoriete bezigheid van ons is het voeren van de buurt possums op Shelley Beach, Manly. Appels en kiwi's vinden gretig aftrek. Soms moeten we ze wel uit de vuilnisbak lokken, maar ratten...nee schatten!
We hadden afgesproken met Bruce, een fervent 4WD rijder met cowboyhoed en grote verhalen. Na het laten leeglopen van onze banden volgden we Bruce over prachtige zandduinen ten noorden van Sydney naar een zandberg. Vol ongeloof keken we elkaar aan: moeten wij daar vanaf? Ja dus, wij moeten daar van af. Uhh, bovenop de zandberg kijken we bijna verticaal de afgrond in. We gaan de rand over, glijden door het zand en komen weer horizontaal op onze wieltjes terecht, dit is helemaal geweldig!
.jpg)
Na hun winterslaap liggen de Waterdragons weer te genieten van de oplopende temperaturen aan het water op de Marine Parade, net als wij.
We hebben hem eindelijk gevonden. Een cafe zonder gokkasten en tl-verlichting, maar met barkrukken, intieme verlichting, salt en vinegar chips en een hond. Gelukkig niet in Manly dat zou slecht voor onze lever wezen....
Vorige week heb ik meegewerkt aan het project redt de Bandicoot op North Head. North Head is het Nationaal Park naast onze deur. De Bandicoot is een soort grote muis van 30 centimeter met spitse snuit die met uitsterven bedreigd wordt. Dit laatste komt voornamelijk door vossen en katten. En dan met name de slimme katten, de domme zijn onschuldig zo werd mij verteld.
Zaterdag zijn we voor het eerst naar een Rugby wedstijd geweest van de Manly Sea Eagles tegen de Warriors uit Nieuw Zeeland. Dat gaat er wel wat anders aan toe dan zeg maar de doorsnee Feyenoord – Ajax in Nederland. Voor 25 dollar koop je een kaartje bij de kassa en kun je kiezen of je een sjaal van de Sea Eagles of van de tegenstander wilt aanschaffen.
Onlangs hebben we Cockatoo Island bezocht, een van de locaties van de Sydney Biennale. Op Cockatoo Island was vroeger een scheepswerf gevestigd waar de gebouwen op het eiland nog steeds aan herinneren. De cockatoos op het eiland zijn verdreven door de meeuwen, de schepen zijn vervangen door kunstwerken, de timmerlieden door artestiekelingen, maar de ferry is gebleven: geheel in stijl brengt een ferry uit de jaren dertig je aan wal.
In het weekend scheen een lekker winterzonnetje dat de temperatuur op ons terras deed stijgen naar 35 graden. Dan wil je maar aan een ding: het water in. Zo gezegd zo gedaan. Nu denk je na en twintigtal duiken op dezelfde plek dat je ondertussen wel alles hebt gezien. Mis. Het is Port Jackson Shark paarseizoen en ze zwemmen ineens overdag volop in het rif. Tot zover leuk totdat ik opkijk en ik oog in oog met een Port Jackson Shark zwem, waar kwam die nou weer vandaan? De adrenaline stroomt even door mijn lichaam. Mijn buddy begrijp niet waarom ik ineens zo wild haaigebaren aan het maken ben, hij heeft alles gemist.
Het whaling seizoen is geopend, er mag weer geschoten worden! Foto’s dan he!! Geen Japanse praktijken hier voor de deur anders sturen we de Sjie Sjeppert op je af. Vanaf het North Head National Park in Manly hebben we al de eerste whales gespot door onze binoculairs. Nu is het wachten tot de eerste komt uitrusten in onze baai. In de tussentijd vermaken we ons met een pod van ongeveer dertig dolfijnen die zich tegoed doen aan de scholen vis hiervoor. Dat ze hoogst illegaal aan het vissen zijn in een nature reserve schijnt ze niet te deren. Nou ja, als ze maar tonijnvriendelijk zijn.
Gedurende het Vivid festival, een initiatief van Laurie Anderson en Lou Reed, zijn de Opera Sails en andere markante gebouwen verlicht. Toch leuk als je aankomt met de Manly Ferry.
Het Sydney Filmfestival is afgelopen. Weliswaar niet zo groot als de Rotterdamse variant, op het programma was niets aan te merken.
Nu de regen hier al twee weken met bakken uit de hemel komt denderen, zitten we tegenwoordig wel eens een avondje te zappen op ons (naar hedendaagse maatstaven) mini-TVtje. Als je begint bij 1 en eindigt bij 98 kom je respectievelijk tegen: Sport/Reclame/Soap/Nieuws/Reclame/FamilieQuiz/Reclame/Sport/Sport/Soap/Reclame /Sport/Sport/Sport/Reclame/Sport enzovoort, totdat je weer bij de eerste sportzender uitkomt. Heel af en toe zenden ze een goeie BBC documentaire uit, het liefst drie op hetzelfde tijdstip, maar het is voornamelijk bagger, misschien nog wel meer bagger als in Nederland. 
Het is over met de pret. Geen gelummel meer op het strand, eindeloos de krant lezen, doelloos door het centrum fietsen, pielen op de gitaar, de hele dag liflafjes uit de koelkast snoepen en veel te vroeg aan het bier. En natuurlijk niet meer tot laat uitslapen, alhoewel dat er toch niet echt van kwam met die zon om een uur of zes ’s morgens op je kanus. Middagdutjes! Dat zal ik wel gaan missen. Lekker een beetje doezelen in de zon na een vermoeiende duik in de blauwe zee. Het is allemaal voorbij, Koos Werkloos moet weer aan de bak!
Ik kan het iedereen aanraden, effe een tijdje niet werken. Maar ik heb ook wel weer heel veel zin om maandag te beginnen bij Leighton Contractors, één van de grootste bouwbedrijven in Australië. Een dikke maand heb ik gebeld, geëmaild, geïnternet en ben ik op gesprek geweest bij diverse bedrijven. Ik werd er een beetje moedeloos van. “Ja ja, mooi CV heb je, maar uh we hebben nu even niemand nodig”. Uiteindelijk ben ik via een Australiër, die ik op een project in Nederland ontmoet had, aan dit contract gekomen. Dus had ik dat geleur met m’n CV net zo goed achterwege kunnen laten. Maar ja, als je álles van te voren weet… dan moet je beurshandelaar worden en dat schijnt nog erger te zijn dan IT-er.
Na bijna 6 maanden, 17678 kilometer, 134 flessen wijn, 823 biertjes (waarvan de meeste koud), 251 blikken opgewarmde extra spicy chili con carne, 47 caravan parks, 15 bush campings, 38 hotel/motels en 1 nacht op het logeerbed bij onze vrienden in Perth is er voorlopig een einde gekomen aan het reizen. We hebben nu een fijn appartement met een bed, een tafel, een bank en sinds gisteren ook weer een TV. En wat hebben we die kijkdoos gemist zeg: gisterenavond wel zeker 45 minuten gekeken eer we beiden in slaap zijn gedommeld! 
Opvouwbaar, makkelijk vervoerbaar, compact, Sydney proof, grappig,........o ja en het fietst ook nog eens heel lekker onze nieuwe aanwinsten. Helaas met helm, maar dan wel weer een hele mooie groene.
Nou het is gelukt hoor! En we zitten alsnog op de Bower Street in Manly. Niet in de bouwput, waar we dus bijna hadden gewoond (zie de vorige blog) maar een appartement of twintig verderop. In een huisje met een tuin en zo’n 30 meter van de zee in het midden van het Cabbage Tree Bay Aquatic reserve. Dat wordt het duikpak aantrekken in de keuken en dan lekker in de blauwe zee plonzen! We hebben er al een proefsnorkel gedaan en dat viel niet tegen, grote blauwe baarzen, inktvissen en veel klein spul.
Omdat we graag onderdak in plaats van onder doek willen slapen zijn we op huisjesjacht en dat valt niet altijd mee hier in Sydney. Zo zaten we bijna in een appartement aan zee op de Bower Street, ware het niet dat het pand ernaast toe was aan een grondige verbouwing van 12 maanden. Dit had de makelaar uiteraard verzwegen, lang leve google waar ook bestemmingsplannen te lezen zijn! De Verbouwer Street hebben we verbouwereerd afgeslagen. 
Op de bonnefooi zijn we naar de ferry gereden die naar Moreton Island vaart. Dit eilandje voor de kust van Brisbane is het op één na grootste zandeiland van de wereld en heeft ook nog eens de grootste kustzandduin van de wereld. Het is maar dat je het weet. Australiërs zijn gek op dit soort statistieken. Is een al dan niet interessant object niet de grootste, kleinste, diepste, hoogste, droogste of vetste van de wereld, dan is dat het wel van het zuidelijk halfrond, van Australië zelf, van de betreffende staat, stad, dorp, gehucht of straat. We lachen ons rot!
Na Perth, Adelaide, Hobart, Melbourne en Sydney zijn we voor de volledigheid ook nog maar naar “Brisbun” gereden. Brisbane bleek helemaal niet zo Costa del Sol als we ons voorgesteld hadden, het is heel relaxed en een beetje alternatief, het saaie CBD buiten beschouwing gelaten dan. We verbleven in West-end, net over de rivier, een artistieke wijk met goeie restaurantjes en pubs met bandjes en sliepen in Franklin villa, een oud huis uit 1896 dat tot in de puntjes was gerestaureerd.
Voor de meeste mensen die naar Australië gaan is Sydney het startpunt. Die kunnen al uit het vliegtuig zien dat het een prachtige groenblauwe stad is. Maar ook als je 4000 kilometer vanaf de andere kant van Australië bent begonnen te rijden en je de weg moet vinden door deze megastad, krijg je het idee dat ‘t ‘wel aardig’ is. Maar op het moment dat je samen met de montere forensen de ferry pakt vanaf de overkant naar het CBD (’t centrum) en je bezig bent een vers bakkie cappuccino te verorberen, denk je ineens ‘This is great!’
Na zes(!) weken Tasmanië met pijn in ons hart toch maar weer de boot terug naar Melbourne genomen. Daar hebben we leuke levendige straatjes ontdekt met geweldige restaurants en pubs met goeie bands. Dat vooroordeel kunnen we ook weer bevestigen: Melbourne is de meest Europese stad van Australië. We zijn er zelfs naar musea geweest (lekker die airco!), maar na een paar dagen in 36 graden hadden we ’t wel weer gezien en hebben we in ‘t uiterst populaire Wilsons Promontory National Park ons tentje opgezet. Daar hebben we aardig wat buitjes op ons hoofd gekregen. Weer een vooroordeel onbevestigd: het regent hier ook! En het regent hier (in Batemans Bay) nu zelfs zo hard, dat we vannacht in een Motel zijn gebleven omdat de weg afgesloten is wegens ‘Flooding’.
De eerste zweetdruppels komen al bij het begin. Niet alleen van het stijl omhoog lopen, maar ook van het ontwijken van de giftige slangen die we tegenkomen. Voorzichtig lopen dus. Na een paar uur wanneer je je begint af te vragen waar je het allemaal voor doet, komt dan eindelijk de top in zicht. Dus warme kleding aan, vermoeide benen negeren, wind en zon negeren en doorlopen. Een half uurtje later zie je dat het niet de top was die je eerst zag, deze ligt uiteraard nog iets verder én iets hoger. Kortom doorlopen en dan… we zijn er! Het uitzicht is geweldig zover je kijkt zie je geen bewoonde wereld, spieren worden vergeten, het is heerlijk op de top. 
Bij gebrek aan culturele vitamine (we missen het filmfestival boehoehoe…) hebben we hier in Hobart maar wat cultuur opgesnoven. Een paar films en gisteren een optreden van stand-up comedian Austen Tayshus, een uitgerangeerd popidool uit de jaren 80 die nu in een achterafzoldertje in Hobart zijn cynische humor over zijn publiek (een paar man, een oude paardekop, een aboriginal zonder tanden en twee ‘Dutch backpackers’, wij dus) heen spuugt.
Aussies love the outside, so do we. But while we are a bit primitive with our tiny tent, the Aussies bring all the luxuries they have at home with them while camping (from satellite discs to special outside toilet tents to barbeques on wheels, some even tow a small car with them) and they are proud of it too. The other day I was passing another one of these monstrous motor homes at the park where we set up our humble tent the night before. I stretched my neck and looked up to see if this thing actually did had a roof. I shouldn’t have done that. Just when I wanted to walk on, the owner of the caravan rushed out fulminating “Hey mate! You where looking at the ‘Van’ now weren’t you? Come on in and I’ll show you around!” and he grabbed me by the arm.
... maar happy people hebben nog wel een paar fotootjes! Zoals up&close met de zeeleeuwen in een kelp forest, weer een fabulous beach, of een steile wandeling eindigend op loodrechte kliffen van 250 meter (en dan met Tasmaanse windstoten...) check de fotootjes dan maar ;) 
