Had zomaar de kop in de Manly Daily kunnen zijn vandaag. De RTA is de RDW van New South Wales (NSW), verantwoordelijk voor het afgeven van rijbewijzen en nummerplaten. Omdat West Australië (WA) in een ander land blijkt te liggen dan New South Wales, moest ik een tijdje terug mijn rijbewijs om laten zetten. Zowel het WA rijbewijs waar ik al een jaar mee had rondgereden als mijn in Nederland aangeschafte internationale rijbewijs bleek hier niet geaccepteerd te worden. Nee, nee, mijn Nederlandse rijbewijs moesten we naar een door de RTA aangewezen vertaler brengen, die een godsvermogen vroeg voor deze helse klus. Eens kijken... voornaam, naam, plaats afgifte, poeh poeh... De man achter het loket had zichtbaar plezier in de geërgerde uitdrukking op onze gezichten.
Vorige week werd ’t allemaal nog veel erger. Het ‘importeren’ van een auto vanuit WA naar NSW blijkt een unicum te zijn. Vijfendertig formulieren en zes bezoeken aan de RTA later vertelde onze “vriend” (want op één of andere manier hadden wij bijna altijd dezelfde vrolijke Frans die thuis een ongelooflijke kenau als vrouw moet hebben en zich daarom helemaal lekker in zijn werk kan uitleven) dat we toch echt moesten bewijzen dat we wel netjes wegenbelasting hadden betaald in WA. Het bonnetje was niet genoeg, nee, we moesten het officiële formuliertje hebben dat naar ons postadres in WA was gestuurd.
Door een speling van het lot (en met dank aan onze vrienden in Perth en een welwillende collega) kregen we dit formuliertje uiteindelijk in handen en gingen we vol goede moed weer naar de RTA waar we de volgende klap in ons gezicht kregen. De “Blue Slip”, een soort APK die alleen in NSW nodig is (verder nergens in Australië) was niet goed ingevuld door de enige Blue-slip-geautoriseerde garage in Sydney. Er waren wel drie van de 824 velden niet of niet-volledig ingevuld! Schande!! En of we weer ff naar de andere kant van de stad konden rijden om een nieuwe te halen. Zal ik mijn 4WD eens lekker in jullie voorhoofd parkeren!?
De monteur die de nieuwe blue slip moest tekenen was net ff bij de dokter en toen we een dag later terugkwamen kon zijn collega de blue slip niet meer vinden in een kantoortje dat leek te zijn verwoest door een overstroming uit Queensland. Na een half uurtje, gutsend van het zweet, haalde ketelpak onze blue slip onder een meter papier en pizzadozen vandaan. Nadat we zelf nog met een loep de blue slip nagekeken (en zelfs stiekem verbeterd) hadden konden we weer een nummertje bij de RTA gaan trekken.
Vanmorgen is het dan toch geluk, we hebben NSW nummerborden. Ze zijn pisgeel.
Zaterdagavond onder de schemering van de volle maan zagen we zijn silhouette. Zwartwit gekleed probeerde hij in de golven overeind op zijn rots te blijven. Was hij verdwaald? ziek? Een buik vol plastic? In ieder geval was hij volkomen uitgeput. Dichterbij gekomen bleef hij zitten en konden we hem aanraken. Zonder tegenstribbelen, althans met een liefdevol pikje in de arm, liet hij zich naar de veilige beschutte omgeving van een doos brengen. Eindelijk kwam hij tot rust.
