Hobart-Melbourne-Canberra

Na zes(!) weken Tasmanië met pijn in ons hart toch maar weer de boot terug naar Melbourne genomen. Daar hebben we leuke levendige straatjes ontdekt met geweldige restaurants en pubs met goeie bands. Dat vooroordeel kunnen we ook weer bevestigen: Melbourne is de meest Europese stad van Australië. We zijn er zelfs naar musea geweest (lekker die airco!), maar na een paar dagen in 36 graden hadden we ’t wel weer gezien en hebben we in ‘t uiterst populaire Wilsons Promontory National Park ons tentje opgezet. Daar hebben we aardig wat buitjes op ons hoofd gekregen. Weer een vooroordeel onbevestigd: het regent hier ook! En het regent hier (in Batemans Bay) nu zelfs zo hard, dat we vannacht in een Motel zijn gebleven omdat de weg afgesloten is wegens ‘Flooding’.

We hebben ook nog Canberra aangedaan en dat lijkt inderdaad op Zoetermeer (nog zo’n vooroordeel). Daar moet je uh.. zeg maar van houden. Ongetwijfeld de stad met het meeste aantal hectare aan park. Het zou nét wat gezelliger moeten zijn. Maar het schijnt dat ‘gezellig’ niet te vertalen in naar het Engels. Ach, misschien maar goed ook.

Hiking

De eerste zweetdruppels komen al bij het begin. Niet alleen van het stijl omhoog lopen, maar ook van het ontwijken van de giftige slangen die we tegenkomen. Voorzichtig lopen dus. Na een paar uur wanneer je je begint af te vragen waar je het allemaal voor doet, komt dan eindelijk de top in zicht. Dus warme kleding aan, vermoeide benen negeren, wind en zon negeren en doorlopen. Een half uurtje later zie je dat het niet de top was die je eerst zag, deze ligt uiteraard nog iets verder én iets hoger. Kortom doorlopen en dan… we zijn er! Het uitzicht is geweldig zover je kijkt zie je geen bewoonde wereld, spieren worden vergeten, het is heerlijk op de top.

Tijd voor de terugweg. Het pad is afgesloten, maar volgens een local hiker is het geen probleem deze route te nemen. We vertrouwen hem. De route gaat van het ene prachtige landschap over in weer een totaal ander landschap. Het is genieten totdat de route toch wel erg begroeid wordt en je van een pad nauwelijks meer kunt spreken, slangen spotten wordt moeilijker. Gaan we nog goed? Kompas erbij, hmm… de richting is goed. Doorlopen maar. Gelukkig zien we na een tijdje overeenkomsten met ons wandelkaartje en zijn we toch in de juiste richting gelopen. We zijn al zes uur onderweg en het wordt nu toch wel tijd voor een voetenbankje met een lekker biertje in de zon. Daar staat een bord: eindpunt nog tweeëneenhalf uur, pfff. Doorlopen. Met pijnlijke voeten en een grote glimlach wordt het voetenbankje en de versnapering gehaald. De nacht in de tent met een temperatuur rond het vriespunt maakte niet meer uit. Dat uitzicht hè.......

Culturele vitamine

Bij gebrek aan culturele vitamine (we missen het filmfestival boehoehoe…) hebben we hier in Hobart maar wat cultuur opgesnoven. Een paar films en gisteren een optreden van stand-up comedian Austen Tayshus, een uitgerangeerd popidool uit de jaren 80 die nu in een achterafzoldertje in Hobart zijn cynische humor over zijn publiek (een paar man, een oude paardekop, een aboriginal zonder tanden en twee ‘Dutch backpackers’, wij dus) heen spuugt.

Erg gelachen, vooral als hij zijn gehoor (inclusief ons) onderhanden nam. Ja ja, ook de Dutchies waren fout in de oorlog en deden lekker mee met de Duitsers. We know. De barman met kort lontje werd aangesproken op zijn rastakapsel (go get some shampoo man, you are 40 years too late with that and back then they only wore their hair like that because they didn’t hád any shampoo!).

Een stelletje (type stoere tattoo bink met klein hartje samen met zijn viswijf) begon zich met de show bemoeien en riepen dat ‘Port Arthur jokes’ echt niet konden omdat die te gevoelig lagen. In 1996 slachtte een gestoorde man namelijk 35 mensen af in Port Arthur niet ver van Hobart. Ja dat is niet leuk natuurlijk. Maar comedy is ook een manier om trauma’s te verwerken. Ondanks herhaaldelijke verzoeken van Tayshus (“Why don’t you leave bold cunt? Oh, I shouldn’t have said bold…”) weigerden ze de zaal te verlaten . Tja, dan moet je ’t zelf maar weten.

Austen Tayshus on utube