Crossing the Nullabor

Zo dan, in twee dagen evenveel kilometers gevreten als in de laatste vijf weken. Maar ja d’r was dan ook niet heel veel te zien in de Nullabor, dus maar even doorgejakkerd (sorry pa ik had beloofd ’t niet te doen, maar kon het niet laten). Nu bijna ongeschonden (op een bebloed hoofd door de openstaande achterklep van de Nissan en een geplette mobiele telefoon na) aangekomen in Ceduna. We hebben overnacht in een David Lynch-achtige roadhouse waar de moteleigenaar een glazen oog had en de locals een grijns op hun gezicht alsof ze er “meer van wisten”. De hele clan zat ’s avonds aan de buis gekluisterd in de ranzige bar waar het naar opgedroogd bier rook en de afscheidsgroet “CEEYAH!” ging door merg en been. Langs de weg aardig wat dooie beesten (roadkills), één wombat maar voornamelijk kangaroes. Voor de afleiding hebben we ze geteld en we kwamen uit op ongeveer tien per uur, da’s om de tien kilometer één.