Bandieten

We hebben een nieuw huisdier! Vorig jaar hadden we een Ringtail Possum in onze tuin, dit jaar is het een Long Nosed Bandicoot. Dit nachtdiertje lijkt op een muis, heeft een neus zo lang als de slurf van een olifant en hopt als een kangaroo. En hij houdt van barbeque-en, want hij komt alleen tevoorschijn als wij buiten aan het eten zijn. Ze zijn een bedreigde diersoort, tenminste de lokale populatie hier op North Head. Maar het zijn ook bandieten die Bandicoots. De achtergebleven lege bordjes vlogen door de tuin en de sateh saus spatte over de tegels na onze BBQ zaterdagavond. Maar ja, je mag niet ingrijpen in het leven van een bedreigde diersoort he.

Banksy @ Cockatoo Island

Office with a view

Vandaag een pod met 20 dolfijnen en de afgelopen weken elke dag een paar walvissen gespot vanaf mijn bureau. Het houdt je af en toe wel een beetje van je werk, maar gelukkig ben ik de enige in de organisatie, de overige collega's worden niet echt warm of koud van een dolfijntje hier of een walvisje daar en de meeste hebben dan ook nog nooit een walvis of dolfijn gezien. Dat is een heel verschil met mijn werk bij het Manly Environment Centre. Maar vergeleken bij die vijver in Zoetermeer moet ik zeggen dat het uitzicht de laatse jaren wel verbeterd is. Tegenwoordig ben ik betaald aan het whale watchen!

Vis in de fles

Hond in de pot, kat in de zak, vis in de fles:

Niet swaffelen op de dixie!

Het leukste festival van het jaar zit er weer op. Geen gedrang voor het podium, geen lange rijen voor een biertje, niet kramperen, maar goede muziek, humor, een ruime camping, mannen met baarden en een adembenemend uitzicht: dat is Kangaroo Valley Folk Festival. Dit jaar liedjes over zieke honden, moisturizers, back up plans, liedjes in het Papoea Nieuw Guineaans en zowaar ook eentje in het Nederlands.



"While some blame the disintegration of the Netherlands' political coalition in support of the war, in fact is was my proscription of Dixie swaffelen that broke the will of te Dutch military, and they withdrew from the Uruzgan province in August 2010." ...aldus liedjesmaker Fred Smith, die een tijdje in Afghanistan heeft doorgebracht.

Go Manly!

Hij is BINNEN! Eerst in de zeilclub naar de wedstrijd gekeken en daarna de stad in om te rellen en wat winkels te plunderen, want wij zijn de gekste!! De hele nacht 'no one likes us, we don't care gezongen' en Ray is zelfs door de portier van een tentje geweigerd omdat ze 'Too Intoxicated' leek volgens de kleerkast.

Bloed, zweet en tranen kostte het...maar we hebben hem, DE CUP, issie niet mooi?

Charlotte

Charlie heet eigenlijk Charlotte en na haar verblijf in de dierentuin is ze vorige maand weer in de zee uitgezet. Ze wilde het water niet in en bleef tegen de benen van haar verzorger zitten, niet zo gek als je bedenkt dat de watertemperatuur vorige maand nog maar 16 graden was. Of misschien vond ze het wel best in de dierentuin waar ze op vaste tijdstippen haar visje kreeg en zich niet zorgen hoefde te maken over zeeleeuwen en haaien. Uiteindelijk is ze toch in de zee gegaan en niet meer teruggekomen. De plaatselijke pinguinvrouw zei vorige week dat ze ons eigenlijk had moeten uitnodigen bij de uitzetting. Ja mooi verhaal, we redden er volgende week wel weer eentje, joh.

Port Jackson Shark Mating Season

Oei, het water is maar 17 graden, maar we moesten toch even de Port Jackson Sharks bekijken, want het is weer paartijd voor deze mooie beestjes. De mannetjes zwemmen nieuwsgierig naar je toe, ff checken wie of wat je bent. De vrouwtjes liggen een beetje in het zand te wachten. Eigenlijk net als in de mensenwereld dus.



En hier en daar zie je spiraalvormige eieren liggen.

En nog een close encounter:

Kleine ettertjes

Bij het zien van die riots in de UK moest ik steeds denken aan 'Trouble Every Day' van Frank Zappa. Dat lijkt wel gisteren geschreven te zijn, maar is toch al uit 1966, blijkbaar waren ze 45 jaar geleden ook al aan het rellen.

Er zullen wel wat nieuwe wetten aangenomen worden om dit in de toekomst te voorkomen, een hoodie verbod bijvoorbeeld. Kun je in één wet onder brengen met de Boerka, lekker makkelijk!

Maar als we dan toch bezig zijn, laten we dan ook een verbod instellen op reclame voor onzinnige producten zoals merkkleding, smartphones en juwelen. Dat was zo te zien toch de voornaamste reden om los te gaan voor die kleine ettertjes.

Vrolijke noot

Van de week was ik jarig. Het viel toevallig op de dag dat ik weer eens naar het Nederlandse Consulaat moest, dit keer voor de verkoop van mijn woonboot. Op een of andere manier is het in het Consulaat altijd bloedheet. Of eigenlijk is het in de winter in alle gebouwen in Sydney bloedheet, alsof ze maar geen genoeg van de hitte in de zomer kunnen krijgen. Ik stond daar dus de meest ingewikkelde formulieren in te vullen terwijl ik probeerde de zweetdruppels niet op het papier te laten vallen en was bijna weg gegaan zonder m’n paspoort terug te krijgen. Blijkbaar had de baliemedewerkster ook last van de hitte.

Toen ik eindelijk klaar was en de trein weer in mocht (die ook al iets weg had van een heteluchtoven) kreeg ik een smsje van mijn bank dat mijn bankpas geblokkeerd was wegens een vermoeden van fraude. Nice. Na een eeuwigheid in de wacht gestaan te hebben kreeg ik een uiterst vriendelijke dame aan de lijn en ze sturen me nu een nieuwe pas op. “...and have a nice day.... oww I see it’s you birthday!” Jo, bedankt. Maar ondertussen was ik wel vergeten uit de trein te stappen en zat ik dus vier stations verder.

Op het postkantoor –ik moest die stukken aangetekend versturen- stond er een rij tot aan de deur die veroorzaakt werd door een schreeuwend (ex-?)echtpaar die het arme Aziatische vrouwtje achter de balie aan het uitschelden was. “Marriage certificate”, “Divorce certificate” en “Maiden name” met een hoop bijvoegelijke naamwoorden als Bloody and Fucking kwamen het meeste voor als je zou turven. Ik turfde niet, maar begon wel bloody fucking annoyed te worden.

Na nog een enerverend middagje werken zijn we de stad in gegaan om mijn verjaardag toch nog met een beetje vrolijke noot af te sluiten. Eerst een Grolshje in een klein barretje, toen een cosy Itaaljaans restaurant waar de Oekraïense ober ons jonge Bols jenever uit een hele hippe geïmporteerde fles ingeschonk omdat ie ook vijf jaar in Amsterdam had gewoond en hij het zo leuk vond dat ie weer eens Nederlands hoorde. Jo thanks mate.

Daarna stonden we in de Oxford Arts Factory (een soort Rotown) tervergeefs om ons heen te kijken of er toch niet misschien één andere persoon in het publiek was die ouder of desnoods even oud als ons was, terwijl we naar een bandje luisterden waar we meer van hadden verwacht. Ik vind het prima hoor dat je hebt ontdekt dat “sunny day” op “holiday” rijmt en dat je met je vrienden in de auto naar het strand rijdt, maar om dat nou in je songteksten te verwerken en mij daar ook nog eens mee lastig te vallen? Bah, al die vrolijke noten, een beetje meer zwartgalligheid a.u.b. want zo leuk is het leven nu ook weer niet hé...

Ach ik wordt gewoon oud vrees ik en mijn muzieksmaak verouderd gewoon lekker mee.

I’m old an and tired
I think my parking meter just got expired

Bah, Winter!

Na wederom een record aan regen vorige week, is het Weer weer wat gestabiliseerd.

Soms missen we Nederland he-le-maal niet.

Erwtensoep

Sydney blijft verbazen. Vandaag zijn we eens de bush ingetrokken waar ik normaal met een rotgang voorbij scheur naar m'n werk. Na een paar duizend stappen omhoog toch weer een mooi uitzicht als beloning, vrij bizar zo'n park in het midden van de stad.

Aan het eind van het pad kwamen we uit bij de clubgebouwen van de Oostenrijkse, Skandinavische én Neerlandse Australian Club. Even naar binnen gelopen. Zo'n twintigtal oud-Nederlanders met een totale leeftijd van minimaal 1600 jaar waren aan het bingoën. Maar, ze zaten wél aan een Hollandse haring én ze verkochten rookworst! We eten erwtensoep vanavond.

Giant Cuttlefish

Het Cabbage Tree Bay Marine Reserve, ons huisrif, verandert het hele jaar door. Het paarseizoen van de Giant Cuttlefish is weer aangebroken. Ze worden wel een halve meter lang en groeien tot een gewicht van meer dan 10 kilo. Afgelopen zaterdag zagen we er eentje boven het zeewier hangen om een wederhelft te lokken. Mannetjes nemen een donkerrode kleur aan en hebben opvallende patronen om vrouwtjes te verleiden. Sommige mannetjes nemen de kleur aan van een vrouwtje om dichterbij de vrouwtjes te komen die door een dominant mannetje worden beschermd.

Om al die kleur- en patroon verandering te kunnen doen, heeft de Cuttlefish een groot brein nodig. Als je ze tegenkomt zijn ze vrij nieuwsgierig en helemaal niet schuw. Hopelijk is hun brein ook in staat om duikers van potentiële paringspartners te onderscheiden.

Winter

De wispelturige herfst is voorbij. De winter is begonnen: 19 graden, zon, een rustige zee en voorbij trekkende walvissen. De aalscholver geniet er ook met volle teugen van.

Lichtjesfeest

Gisteren op de valreep nog de laatste uren van het Vivid festival 2011 meegemaakt. Rondom Circulair Quay waren lichtinstallaties, onder andere licht projecties op de "zeilen" van het Opera gebouw. Hoogtepunt was de projectie op het Custom House zie hieronder:

Noord Ooster

 

Manly, Bower Lane, 6pm

Kaarslicht en muziek

Vrijdagavond met een koeltas gevuld met wijn en kaas zijn we in Manly naar de kerk gegaan. Nee, niet voor de vrijdagavond preek en ook niet voor een Salvation Army zangavond, maar voor live-muziek zonder religieuze bijbedoeling.

Aan een tafeltje met kaarslicht en onder het genot van onze "Bring Our Own", waren we getuige van een optreden van de zeer goede singer-songwriter Jenny Biddle en de muzikale comedian Luke Escombe. Heerlijk, een kerk vol mensen die geïnteresseerd zijn in muziek en er niet constant doorheen ouwehoeren. Helaas was het derde bandje niet helemaal ons ding: een dertien-in-dozijn overdreven-typjes-soul-karavaan, typisch gevalletje van voor het zingen de kerk uit!

Man at work

Van de week realiseerde ik me dat ik al weer een jaar aan het werk ben in Australië. Tijd voor een vergelijking. Alhoewel ik nog maar bij één klant heb gewerkt kan ik toch wel iets zeggen over de verschillen met de Nederlandse werkvloer. Inhoudelijk moet ik bekennen dat mijn werk eigenlijk voor 90% hetzelfde is als in Nederland, maar hieronder een kleine opsomming van wat ik ben tegengekomen aan verschillen:

- Australiërs houden ervan zichzelf in the dekken. Elk mailtje dat er enigszins toe doet wordt met een CC waslijst verstuurd.

- Ze gaan hier beter gekleed. Stropdas is gelukkig niet verplicht, maar ik kan niet meer in m’n vrijetijdskloffie aankomen zoals ik in Nederland gewend was. Hmm.

- Ze gebruiken hier (nog) meer afkortingen dan in Nederland. Zo kan iemand aan me vragen: “Hey Greenie, on your way to the CBD in the arvo, could you pass the doco to the coy re. PNG?”. Ik ben er nu dan ongeveer achter wat ze bedoelen:
“Hello environmentally friendly person, could you on your way to the Central Business District in the afternoon, hand over the documentation to the company regarding Papua New Guinea?”. Ach, het went.

- Er is geen kantine! Lekker naar buiten en een vers broodje halen, of gewoon een complete maaltijd. En als je daar een biertje of wijntje bij drinkt kijkt niemand daar raar van op.

- Ze houden hier van echte koffie! Geen slappe bakkies afwaswater, maar goeie machines die echt bonen vermalen. En dan nog gaan de meeste mensen hier ’s morgens even naar buiten voor een nóg beter bakkie bij een van de vele koffietentjes.

- De werkvloer is meer multi-culti. Maar misschien moet ik zeggen: er lopen hier veel Indiërs en Aziaten rond. En een groot deel van de andere nationaliteiten is (net als ik) verse import.

Nederland ow, ow Nederland

Vierentwintig uur vliegen, file, familie, vrienden, voetbal, zon, zuurkool, worst, karnemelk, bitterballen, kroketten, kroegie, wit-bier, haring, paling, roti, SS Rotterdam, Motel Mozaique, Kuip, Koninginnedag, nog meer zon, strand (Strand?? JA Strand!), Schiphol, traantje, vierentwintig uur vliegen.... en weer thuis.

Tot over een tijdje!

Can't you hear, can't you hear the thunder?

Manly, Fairy Bower, 3pm

Rainbow Shelley Beach

Blues in the mist

Afgelopen weekend hebben we het Blue Mountains Folk, Blues and Roots festival bezocht. Geen mooie vergezichten over de Blue Mountains deze keer. Het zicht was maximaal drie meter en daarbij viel de regen met bakken uit de lucht. Lekker festival weertje dus.

Ondanks deze omstandigheden nog goede optredens gezien van de Ierse Luka Bloom, de uit Nederland overgevlogen Christof (nooit van gehoord) en Graveyard Train uit Melbourne. Wegens natte voeten, koude neuzen en een lege pan gluhwein hebben we voortijdig het festivalterrein verlaten. De Canadese, Ierse en Schotse artiesten voelde zich erg thuis en wij hebben alvast kunnen wennen aan het Nederlandse weer.

Sea horse

Chowder Bay, Sydney harbour

Charlie

Zaterdagavond onder de schemering van de volle maan zagen we zijn silhouette. Zwartwit gekleed probeerde hij in de golven overeind op zijn rots te blijven. Was hij verdwaald? ziek? Een buik vol plastic? In ieder geval was hij volkomen uitgeput. Dichterbij gekomen bleef hij zitten en konden we hem aanraken. Zonder tegenstribbelen, althans met een liefdevol pikje in de arm, liet hij zich naar de veilige beschutte omgeving van een doos brengen. Eindelijk kwam hij tot rust.

Rond middernacht is hij opgehaald door onze vriend Dave the Pirate. We hebben hem een blikje tonijn meegegeven. Charlie de pinguin zit nu bij te komen in Taronga Zoo.

We hopen dat hij snel weer de zee in kan.

Agonised man wearing spiderman suit drives 4WD into RTA office killing 9

Had zomaar de kop in de Manly Daily kunnen zijn vandaag. De RTA is de RDW van New South Wales (NSW), verantwoordelijk voor het afgeven van rijbewijzen en nummerplaten. Omdat West Australië (WA) in een ander land blijkt te liggen dan New South Wales, moest ik een tijdje terug mijn rijbewijs om laten zetten. Zowel het WA rijbewijs waar ik al een jaar mee had rondgereden als mijn in Nederland aangeschafte internationale rijbewijs bleek hier niet geaccepteerd te worden. Nee, nee, mijn Nederlandse rijbewijs moesten we naar een door de RTA aangewezen vertaler brengen, die een godsvermogen vroeg voor deze helse klus. Eens kijken... voornaam, naam, plaats afgifte, poeh poeh... De man achter het loket had zichtbaar plezier in de geërgerde uitdrukking op onze gezichten.

Vorige week werd ’t allemaal nog veel erger. Het ‘importeren’ van een auto vanuit WA naar NSW blijkt een unicum te zijn. Vijfendertig formulieren en zes bezoeken aan de RTA later vertelde onze “vriend” (want op één of andere manier hadden wij bijna altijd dezelfde vrolijke Frans die thuis een ongelooflijke kenau als vrouw moet hebben en zich daarom helemaal lekker in zijn werk kan uitleven) dat we toch echt moesten bewijzen dat we wel netjes wegenbelasting hadden betaald in WA. Het bonnetje was niet genoeg, nee, we moesten het officiële formuliertje hebben dat naar ons postadres in WA was gestuurd.

Door een speling van het lot (en met dank aan onze vrienden in Perth en een welwillende collega) kregen we dit formuliertje uiteindelijk in handen en gingen we vol goede moed weer naar de RTA waar we de volgende klap in ons gezicht kregen. De “Blue Slip”, een soort APK die alleen in NSW nodig is (verder nergens in Australië) was niet goed ingevuld door de enige Blue-slip-geautoriseerde garage in Sydney. Er waren wel drie van de 824 velden niet of niet-volledig ingevuld! Schande!! En of we weer ff naar de andere kant van de stad konden rijden om een nieuwe te halen. Zal ik mijn 4WD eens lekker in jullie voorhoofd parkeren!?

De monteur die de nieuwe blue slip moest tekenen was net ff bij de dokter en toen we een dag later terugkwamen kon zijn collega de blue slip niet meer vinden in een kantoortje dat leek te zijn verwoest door een overstroming uit Queensland. Na een half uurtje, gutsend van het zweet, haalde ketelpak onze blue slip onder een meter papier en pizzadozen vandaan. Nadat we zelf nog met een loep de blue slip nagekeken (en zelfs stiekem verbeterd) hadden konden we weer een nummertje bij de RTA gaan trekken.

Vanmorgen is het dan toch geluk, we hebben NSW nummerborden. Ze zijn pisgeel.

Barbier

Van de week moest de auto voor een beurt naar een obscuur bedrijvenpark. Achter een sjieke showroom bevond zich de service afwerkplek en daar weer achter zat ie: een originele Armeense barbier. Omdat we wel van een risicootje houden besloten we naar binnen te gaan bij deze meneer. We kwamen in een rommelig kamertje dat voor het laatst was schoongemaakt door zijn vrouw waarvan ie 13 jaar geleden was gescheiden. Op de grond lagen gekrulde witte plukken haar die waarschijnlijk van een andere oude meneer waren geweest. Of van een hond.

Ik ging zitten en de uiterst vriendelijke Armeniër zette zijn verroeste schaar in mijn dikke haar terwijl hij uitbundig begon te vragen hoelang we al getrouwd waren en hoeveel kinderen we al hadden. “…well maybe next year!” riep de man met uitgesproken porum terwijl zijn gouden kettinkje er vrolijk op los bungelde.

Het gesprek ging vervolgens over de Armeense genocide en zijn familie in Amsterdam. Omdat wij ook “from Emsterdem“ (neeee Rotterdem!) waren, moesten we beslist zijn bakkie Armeense koffie proberen waarin je lepeltje rechtop bleef staan (letterlijk, van de drab) en kreeg Ray een Armeense sigaret die naar droge stro smaakte. Met tranen in onze ogen namen we afscheid.

2011