Vrolijke noot

Van de week was ik jarig. Het viel toevallig op de dag dat ik weer eens naar het Nederlandse Consulaat moest, dit keer voor de verkoop van mijn woonboot. Op een of andere manier is het in het Consulaat altijd bloedheet. Of eigenlijk is het in de winter in alle gebouwen in Sydney bloedheet, alsof ze maar geen genoeg van de hitte in de zomer kunnen krijgen. Ik stond daar dus de meest ingewikkelde formulieren in te vullen terwijl ik probeerde de zweetdruppels niet op het papier te laten vallen en was bijna weg gegaan zonder m’n paspoort terug te krijgen. Blijkbaar had de baliemedewerkster ook last van de hitte.

Toen ik eindelijk klaar was en de trein weer in mocht (die ook al iets weg had van een heteluchtoven) kreeg ik een smsje van mijn bank dat mijn bankpas geblokkeerd was wegens een vermoeden van fraude. Nice. Na een eeuwigheid in de wacht gestaan te hebben kreeg ik een uiterst vriendelijke dame aan de lijn en ze sturen me nu een nieuwe pas op. “...and have a nice day.... oww I see it’s you birthday!” Jo, bedankt. Maar ondertussen was ik wel vergeten uit de trein te stappen en zat ik dus vier stations verder.

Op het postkantoor –ik moest die stukken aangetekend versturen- stond er een rij tot aan de deur die veroorzaakt werd door een schreeuwend (ex-?)echtpaar die het arme Aziatische vrouwtje achter de balie aan het uitschelden was. “Marriage certificate”, “Divorce certificate” en “Maiden name” met een hoop bijvoegelijke naamwoorden als Bloody and Fucking kwamen het meeste voor als je zou turven. Ik turfde niet, maar begon wel bloody fucking annoyed te worden.

Na nog een enerverend middagje werken zijn we de stad in gegaan om mijn verjaardag toch nog met een beetje vrolijke noot af te sluiten. Eerst een Grolshje in een klein barretje, toen een cosy Itaaljaans restaurant waar de Oekraïense ober ons jonge Bols jenever uit een hele hippe geïmporteerde fles ingeschonk omdat ie ook vijf jaar in Amsterdam had gewoond en hij het zo leuk vond dat ie weer eens Nederlands hoorde. Jo thanks mate.

Daarna stonden we in de Oxford Arts Factory (een soort Rotown) tervergeefs om ons heen te kijken of er toch niet misschien één andere persoon in het publiek was die ouder of desnoods even oud als ons was, terwijl we naar een bandje luisterden waar we meer van hadden verwacht. Ik vind het prima hoor dat je hebt ontdekt dat “sunny day” op “holiday” rijmt en dat je met je vrienden in de auto naar het strand rijdt, maar om dat nou in je songteksten te verwerken en mij daar ook nog eens mee lastig te vallen? Bah, al die vrolijke noten, een beetje meer zwartgalligheid a.u.b. want zo leuk is het leven nu ook weer niet hé...

Ach ik wordt gewoon oud vrees ik en mijn muzieksmaak verouderd gewoon lekker mee.

I’m old an and tired
I think my parking meter just got expired