Moreton Island

Op de bonnefooi zijn we naar de ferry gereden die naar Moreton Island vaart. Dit eilandje voor de kust van Brisbane is het op één na grootste zandeiland van de wereld en heeft ook nog eens de grootste kustzandduin van de wereld. Het is maar dat je het weet. Australiërs zijn gek op dit soort statistieken. Is een al dan niet interessant object niet de grootste, kleinste, diepste, hoogste, droogste of vetste van de wereld, dan is dat het wel van het zuidelijk halfrond, van Australië zelf, van de betreffende staat, stad, dorp, gehucht of straat. We lachen ons rot!

Anyway, we konden op internet niet veel vinden over het eiland, maar het zag er op de kaart wel lekker groen uit. Er stond slechts één andere auto voor ons te wachten op de ferry en we besloten een praatje te maken om iets meer te weten te komen. De robuuste 4WD voor ons was eigendom van Phil en Ruth, een echtpaar op middelbare leeftijd dat ons gretig begon te voorzien van alle informatie die we nodig hadden. Waar het enige winkeltje zich bevond, waar we het beste konden kamperen en niet te vergeten dat we onze banden even leeg moesten laten lopen tot 18 PSI omdat er geen wegen zijn op het eiland. Oh? Well, you see, de weg is het strand langs het eiland met hier een daar een aftakking die het eiland doorkruist. O, ja we moesten dus ook even goed op de getijden tabel kijken, want je wilt niet verrast worden door het hoge water.

Na de overtocht van een uurtje landde de catamaranferry op het strand en reden we met halflege banden het zand op. Naast de ferry aanmeerplaats was een rij met wrakken geplaatst om een natuurlijke vaargeul te creëren. Deze wrakken zijn intussen met koraal begroeid en zijn de woonplaats van een verscheidenheid aan tropische vissen waaronder de Wobbegong shark, een prachtige haai van zo’n anderhalve meter die volkomen ongevaarlijk is. Net als bijna alle haaien trouwens. Het was geweldig snorkelen en duiken op de wrakken (zie de pics).

Toen we na aankomst naar onze bushcamping reden hebben we een verkeerde afslag genomen. We moesten bij de dertigste boom naar rechts, niet na de drieentwintigste. Na een dik half uur op een bijna onmogelijke zandweg dwars over het eiland heen (goed voor onze fourwheeldrive skills), kwamen we uiteindelijk weer uit in het resort waar we waren begonnen, maar nu aan de achterkant en er was geen weg door het resort zodat we weer dezelfde hobbelweg terug moesten. Althans dat vertelde een uiterst aardige man, een soort Tom Selleck (je weet wel, die van Magnum P.I.) met lachende samengeknepen ogen en een vrolijke snor.

Tom zat in een grote auto en bleek de opzichter te zijn en tevens het enige aanspreekpunt in het verlaten resort. Nadat we hem de weg gevraagd hadden en hij lachend uitlegde hoe we moesten rijden, zei hij ineens met een verontwaardigde blik in zijn ogen: hey guys, have you accidentally lost your camera today? Ineens werd ik lijkwit. DE CAMERA! Die ligt nog op het dak van de auto! Daar had ik ‘m na het het boodschappen doen even op gelegd bij het vullen van de koelbox met ijs. Volledig in het bezit genomen van de gedachte aan een ijskoud biertje, was ik de Nikon natuurlijk vergeten er af te halen toen ik wegreed. Snel keken we in de cameratas en inderdaad, hij was weg. Stom toeval wilde nu dat Tom hem gevonden had ergens in het zand, maar los van een krasje volkomen intact. Tom was zo slim om de foto’s te bekijken die op de camara stonden en herkende Raymonda. Thanks Tom!

De volgende dag zijn we op invitatie van onze nieuwe vrienden Phil en Ruth een half rondje over het eiland gereden, door duinpannen, over het strand en door kreekjes. Op de punt van het eiland bij de vuurtoren zagen we schildpadden, dolfijnen en een school zeekoeien in het water. In de blue lagoon, een zoetwatermeer, hebben we heerlijk gezwommen en zijn we afgekoeld van de hete dag. Die Phil en Ruth (en de meeste andere Australiërs) leven in een geweldig land. En ze weten het.